Таржимаи ҳол
Маъруф Жалил шоир, ёзувчи. Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмасининг Ҳамид Олимжон номидаги йиллик мукофотига, Орол муаммолари ҳақидаги публицистик мақолалари учун Ўзбекистон Республикаси Вазирлар Маҳкамасининг мукофотига сазовор бўлган.
Маъруф Жалил 1936 йил 10 октябр куни Самарқанд вилоятининг Каттақўрғон туманидаги Пайшанба қўрғонида туғилган. Зарафшон дарёси икки қирғоққа бўлинган. Шимолий қирғоғи Оқдарё, Жанубийси эса Қора дарё деб номланган. Ушбу дарёлар оралиғида ушбу Пайшанба қўрғони жойлашган. Бу жойларнинг табиати жуда гўзал ва унумлидир. Маъруфнинг отаси Эргаш Жалилов саводли, содда инсон бўлиб, китоб ўқишни яхши кўрган, ўзбек эртаклари ва мумтоз адабиёт шинавандаси бўлган.
Маъруф 8 синфда ўқиган кезлари унинг “Орзу” номли илк шеъри чоп этилади.
Таҳсил олгач, у Тошкентга келади ва Ёзувчилар уюшмаси таҳририятига ўқувчи бўлиб ишга киради. Унинг шеър ва мақолалари тез-тез нашрдан чиқади. Шундан сўнг, Маъруф Жалил нашриёт ва таҳририятларда ишлайди, шунингдек, Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмасида фаолият юритади.
Бирин-кетин шеърий тўпламлари чоп этилади: “Мен сизни севардим”, “Раҳмат, одамлар” (1970), “Сени ўйлаб” (1973), “Нотаниш йўллар” (1975), “Қўшиқ иштиёқи” (1979), “Мен сув ичган дарёлар” (1981), “Паризодим” (1984), “Дарёни излар шамол” (1987), “Бахтимга сен борсан” (1989) ва публицистик мақолалари “Бунёдкор қалб” (1984), “Орол мадад сўрайди” (1987).
Унинг шеърлари жимжимасиз ва баландпарвозсиз. Улар оддий, самимий ва табиий, сокин дарёлардек чуқур, пурмаънолилиги билан қадрлидир.
Маъруф Жалил 2004 йил вафот этган.