Таржимаи ҳол
Камтарин инсон, лекин истеъдодли шоир Султон Акбарий ажойиб таржимон, беназир бахшиёна овоз соҳиби ва достонлар муаллифи бўлган.
Султон Акбарий 1923 йилнинг кеч кузида Тошкентда туғилган. Ўрта мактабни тугатиб, маҳаллий газеталарда адабий ходим бўлиб ишлаган. Тошкент Давлат педагогика институтининг сўнгги курсида ўқиётганида Иккинчи Жаҳон уруши фронтига чақиришади. Урушдан қайтгач, яна журналистлик фаолиятини давом эттирган.
У “Хоразм ҳақиқати” газетасида бўлим бошлиғи лавозимида ишлаб юрган кезлари Қўнғирот темир йўли қурилиши ҳақида “Чўлдан мактублар” номли туркум очеркларини нашрдан чиқаради. 1948 йили Тошкентга қайтади ва 1952 йилгача газета нашриётларида фаолият кўрсатди, 1952 йил Москвага жўнаб, Олий адабиёт курсларида таҳсил олади.
Курсларни тамомлаб Тошкентга қайтгач, “Тошкент” нашриётининг “Тошкент ҳақиқати”, “Гулистон”, “Ўқитувчилар газетаси” газета ва журналларида бош муҳаррир ва масъул котиб лавозимларида ишлайди.
Султон Акбарий 1997 йил вафот этган. Ўзидан сўнг ўзбек маданияти учун катта аҳамиятга эга адабий мерос қолдирган.
Унинг илк шеърий тўплами 1950 йилда нашр қилинган. Сўнгра яна йигирмадан зиёд шеърий тўпламлари ва достонлари чоп этилган. Жумладан, “Имоним, эътиқодим”, “Яраланган қўшиқлар”, “Сулув сулув эмас, суйган сулув”, “Шукрона”, “Меҳригиё”, “Довон ва девон”.
Султон Акбарий эсдалик достонлар муаллифи бўлган. Хусусан, “Гирдоб” (1964) ва “Қатағон” (1992) достонларида қатағон йилларида содир бўлган кўплаб воқеалар ёритилган бўлиб, уларда мамлакатнинг кўплаб маданият ва сиёсатшунос арбоблари ҳаёти ва ўлимига доир сирлар пардаси очилган.
Кўплаб таржималари орасида “Манас” қирғиз эпосини алоҳида санаб ўтиш мақсадга мувофиқдир.